نقالی، داستان سرایی نمایش ایرانی
نقالی یکی از قدیمی ترین شیوه های نمایشی در جمه
وری اسلامی ایران است و نقش مهمی را در جامعه از بارگاهها تا روستاها ایفا نموده است.
بازیگر یا نقال ، داستانها را به صورت آیه یا نثر همراه با حرکات و گاهی اوقات موسیقی بدون کلام و کتیبه های رنگ آمیزی شده بازگو میکند.
نقالها به عنوان بازیگر و هنرمند ، حامل و آورنده ادبیات و فرهنگ ایرانی هستند و نیاز به آشنایی با بیان فرهتگ محلی و زبانها و گویشها و موسیقی سنتی دارند.
نقالی نیاز به استعداد قابل توجه، حافظه و توانایی بداهه نوازی با مهارت برای تسخیر مخاطب دارد.
نقال لباسهای ساده میپوشد اما ممکن است در طول اجرای نمایش برای کمک به خلق صحنه های نبرد از کلاههای باستانی قدیمی و یا کت های زره پوش استفاده کند.
زن های نقال قبل از مخاطبان میکس؟؟ نمایش میدهند.
تا همین اواخر نقال ها مهمترین نگهبانان داستانها و حماسه های قومی و موسیقی بومی تلقی میشدند. نقالی قبلا در قهوه خانه ها ، چادر عشایر ، خانه ها و مکان های تاریخی مانند کاروانسراهای قدیمی اجرا میشد. با این حال کاهش محبوبیت قهوه خانه ها و ایجاد شیوه های جدید سرگرمی منجر به کاهش علاقه در نمایش نقالی شده است.
پیر شدن مرشدان و کاهش محبوبیت در میان نسل جوان باعث افت شدید در تعداد نقالان ماهر و تهدید بقای این هنر نمایشی است.
